zondag 15 december 2013

goed gesprek


“Mag ik u waarschuwen?”  vragend keek de kleine oude man mijn richting op.
Ik keek hem aan “maar natuurlijk mag u dat.” antwoorde ik terug.
Hij kwam wat dichter bij mijn tafel staan.
 Ik zat daar samen met een stagiaire te wachten op de rest van het personeel.
 ” Mijn vriend komt straks. Hij is drie meter lang.” daar keek ik wel van op.
 Wow drie meter zo een lang iemand had ik nog nooit gezien.
“Uw vriend stoot zeker vaak zijn hoofd?”
“Ja  zeker: Maar dat is hij al wel gewent hoor.
” Waar komt uw vriend vandaan, ik heb nog nooit iemand gezien die zo lang is.” 
 “Uit de hemel.” antwoorde hij serieus.
De stagiaire die bij mij zat wist niet waar ze het moest zoeken. Terwijl ik dit serieus gesprek voerde kroop ze steeds dieper in de kuipstoel en probeerde ze haar gezicht  achter haar mobiel te verschuilen zodat we haar niet zagen lachen. Ik zag het wel en oude man gelukkig niet. Hij vertelde mij dat sinterklaas zo kwam.
“Heeft u nog een cadeau aan sinterklaas gevraagd?” vroeg ik hem.
Met een grote trotse glimlach knikte hij ja. “Ik krijg een horloge” zei hij.
 “Hoe weet u dat?”
“De engel heeft mij verteld dat wat ik vraag ook krijg.” antwoorde hij met een brede glimlach.
Terwijl het gesprek verder ging tussen ons. Gleed de stagiaire zowat van de stoel af van het lachen. Jammer vond ik dat.

Deze man is helemaal in de wolken van zijn aankomende bezoek. Waarschuw omstander voor de lengte van zijn vriend. Hij kijkt uit naar zijn cadeau.

Achteraf heb ik een goed gesprek gehad met de stagiaire. Zij begreep totaal niet hoe ik zo een gesprek kon voeren met deze man. Ik heb haar verteld hoe zij moest handelen op een  afdeling voor demente mensen.  Ik hoop dat ze het nu beter begrijp en meer respect op kan brengen voor deze mensen , maar ook voor de familie leden.
 

zaterdag 26 oktober 2013

Ons paniek beestje,

We dachten: laten we de meubels in de huiskamer eens gaan verzetten.Ik vind dat altijd heerlijk om te doen. Ten eerste kan je dan overal lekker en goed schoonmaken. Ten tweede, genieten van het eindresultaat vind ik heerlijk. Je vertrouwde meubels op een andere plek, alsof je een hele nieuwe huiskamer hebt.Sinds we in ons huidige huis wonen, ben ik wat beperkt in het maken van een steeds nieuwe opstelling van onze meubels. Heel jammer maar je kan niet alles hebben. Onze huiselijke ‘verbouwing’ heeft één nadeel: onze huisdieren zijn daarna een paar dagen van slag. De vogel is het  er wel mee eens: we zitten  nu dichter bij haar kooi, zodat ze de hele dag nog meer aandacht kan vragen. Onze Miep is alles aan het keuren alsof er in haar domein nieuwe meubels staan. Ze ruikt overal aan, springt overal op en inspecteert of ze er nog goed op of  in kan liggen. Daar is ze dus nog wel even mee bezig.Onze hond heeft het echter het zwaarst. Haar baasje en vrouwtje zitten nu toch anders. Ze wil nog steeds tegen vrouwtje aangekleefd zitten en dan naar baasje zwaaien met haar pootje. Eerder zat daar een kleine meter tussen. Dat was voor haar overbrugbaar. Nu staan er een tafel en een bank tussen. Dat geeft dus een probleem. Ze weet niet hoe ze dit moet aanpakken. Als baasje op de bank gaat zitten, is er nog niets aan de hand. Maar als vrouwtje erbij komt en in haar stoel gaat zitten, raakt ze in paniek.Je ziet haar denken: dit klopt niet. Haar blik naar Miep is dan ook des duivels. Die is op haar gemak alle plekjes aan het uitproberen. Wat zou ze denken? ’Jij heb het maar lekker makkelijk, rot kat’?

maandag 21 oktober 2013

Mijn weg

Boos op mijn lichaam. Boos op mij zelf. Boos op alles dit jaar.
Hard er aan werken. Hard mezelf vergeven. Hard op weg dit jaar af te sluiten.
Opnieuw gezond worden. Opnieuw mijn zelf ontdekken. Opnieuw een nieuw jaar te gemoed gaan.


maandag 14 oktober 2013

hij is er klaar mee.


 
Terwijl ik zijn kamer inloop om mijn werk te doen, rijdt hij achter mij aan. 'Mooie spullen hè?' vraagt hij.
Ik kijk rond en bevestig zijn vraag: 'Inderdaad u heeft hier mooie, bijzondere spullen staan.' Ik kijk nog een keer en constateer dat deze meneer iets met het buitenland heeft. De man begon te vertellen dat hij tussen ’45 en ‘50 in Indonesië heeft gediend. Hij was daar medic. Die mochten pas als laatste weg daar. Ik kreeg ongevraagd het levensverhaal van deze meneer te horen. Het was een boeiend maar triest verhaal. Nadat zijn vrouw was overleden is hij teruggekomen naar Nederland. Hij heeft hier geprobeerd zijn draai weer te vinden, dat is nooit echt meer gelukt. Hij was nu alleen, hij had hier nog wel een nichtje, die behartigt, sinds hij niet meer naar huis kan en terminaal is verklaard, zijn belangen Al die andere jaren heeft hij haar nooit gezien. Tijdens zijn verhaal zie ik zijn ogen glinsteren, zijn mondhoeken komen omhoog, en het is mij een groot plezier om naar deze meneer te luisteren. Ik kijk wisselend naar hem , zijn spullen en zijn rolstoel. Als hij opmerkt dat ik wat geschrokken naar zijn rolstoel kijk, maakt hij de opmerking: ‘Die meiden hebben het te druk om hem schoon te maken.' Daarna gaat hij verder met het verhaal over zijn aangetrouwde kinderen die daar wonen. Ik pak ondertussen een doek uit mijn tas maak die nat en ga gehurkt beginnen met het schoonmaken van zijn rolstoel. Hij kijkt mij even aan. Ik glimlach alleen, er rolt een traan over zijn wang. Ik vraag snel hoe hij aan dat mooie schilderij komt. De glinstering in zijn ogen komt terug en ik krijg een prachtig verhaal te horen over waar en waarom dat schilderij is gemaakt.  Als ik klaar ben spoel ik de etensresten en andere kleverig vuil eraf.  Pak een krukje en neem nog even de tijd om bij hem te zitten. Hij gaf aan dat hij daar is gekomen nadat de artsen hem nog maar drie dagen gaven. Nu, drie jaar later is hij er nog steeds. Hij is er klaar mee. Alles is geregeld, zijn nichtje hoeft alleen nog maar de laatste rekeningen te betalen dan is ze daar ook van af. Hij heeft al aan diverse mensen gevraagd of hij er mee mag stoppen. Maar dat mag hij daar niet. Waar hij nu verblijft gaan ze op dat soort verzoeken niet in. Ik kijk de meneer alleen maar aan, probeer een soort van glimlach tevoorschijn te halen. Zijn verzoek doet mij als gezond mens zeer. Hij is ziek, hij is al drie jaar over tijd,  hij is er klaar mee. 

maandag 7 oktober 2013

Pech voor mij en hem.


Ik scheld hem helemaal de tyfus.  Verwens hem van alles. Terwijl ik dat doe maak ik mezelf groot. Span mijn spieren aan. Zo lijk ik niet op een dik propje maar op een toch best wel gespierde grote dame. Die zeer zelfverzekerd is, en die totaal niet bang is voor deze eikel.  Ik heb mijn lange laarzen met hakken aan, dus lijk ik nog groter. Mijn ogen spuwen vuur. In mijn rechter hand heb ik mijn sleutels vast, mocht het zo zijn kan ik daar mee uithalen. Maar dat deed ik niet.
Als ik van de schrik ben bekomen en in mijn achteruitkijkspiegel kijk, zie ik de vrachtwagen die zonet nog naast mij reed, aangaf naar rechts te komen en geen tijd nam om in zijn spiegel te kijken of ik daar nog reed. Hij voegde gelijk in, met als resultaat dat ik moest uitwijken naar de vluchtstrook. Die gelukkig daar waar ik reed erg breed is.
Bij het stoplicht aangekomen dat  natuurlijk net op rood springt, zie ik de man die op mijn auto komt afstormen. Zijn gezicht staat op oorlog. Hij zal vast en zeker die dag ervoor hebben moeten over werken en geen seks hebben gehad. Die ochtend had zijn vrouw ook al geen brood voor hem klaargemaakt. Ook lag zijn portemonnee nog op tafel dus kon hij onderweg niets kopen. Hij moest het doen met alleen maar een rolletje Mentos dal al maanden in zijn cabine lag.  In zijn portemonnee zat zijn rijbewijs die hij aan de politie moest tonen toen hij aan de kant werd gezet die ochtend , omdat zijn achterlichten het niet deden. De bekeuring wordt eerst naar zijn baas gestuurd, had de agente hem verteld.
Ik druk nog net met mijn volle verstand snel het knopje van mijn portier in zodat al de deuren van mijn auto op slot gaan. Dan beukt die vent op mijn raam. Scheldt mij uit voor achterlijke kuthoer en loopt weer terug naar zijn auto. Ik kijk met angstige grote ogen naar de man. Ik kan niks uitbrengen , mijn gedachten schreeuwen  ‘HELP’. 

donderdag 26 september 2013

mensen kijken


 

 

Heel veel mensen vinden het een leuke bezigheid. Eerlijk gezegd heb ik niemand in mijn omgeving die het niet leuk vind. Er is niets zo leuk als op een terras te zitten en al de voorbij komende mensen te beoordelen. Alle kreten komen voorbij: "Moet je die zien!!!!" of "Links, links links"  of “Jeeeeeee die daar!!!!" of "Kijk die dan, FOUT zeg." of "Oooooo dat haar."  Alle dikke, dunne, lange, korte, nette, aso, en andere voorbijgangers worden van commentaar voorzien. De mode van dat moment krijgt een flinke duw de grond in. 

Bij negen van de tien mensen staat de huidige mode niet. Mode wordt gemaakt op van die paspop dames/heren, die het perfecte lichaam hebben, volgens de mode giganten. 

Ik ken persoonlijk niemand die dat lichaam heeft. Er is altijd wel wat aan iemands lichaam. Een te kort bovenlichaam voor de leuke korte t-shirts, te lange benen voor die modieuze fel gekleurde driekwart broek.  Door die o zo vreemde lichamen maakt het de terras toekijker een stuk aangenamer. Door dat te dikke lichaam staat die leuke blouse ineens als een vrolijk gekleurde  dwangbuis. Die  o zo leuke broek is  ineens een gekleurde vuilniszak geworden. Het model valt geheel niet zo als die beste meneer heeft ontworpen. Randen blijven rechtop staan terwijl ze op die paspop echt netje naar beneden vielen. Als je daarbij dan ook nog eens de kapsel van de mensen neemt , maakt het helemaal een feest om naar te kijken.  En daar de nodige opmerkingen om te maken. Zeker als je samen met iemand de modeshow aan het bekijken bent die de zelfde modesmaak heeft. Ze begrijpt gelijk naar wie je kijkt, als je naar links of naar rechts kijkt. Een woord of blik is al genoeg om jezelf weer beter te voelen dan de rest van de voorbijgaande mensen. En als je uitgekeken bent, sta je op en meng je jezelf tussen de rest van de mensen in.  Je kijkt richting een terras en ziet twee vrouwen de grootste lol hebben, één keer raden wat die aan het doen zijn. Ja jou beoordelen. 

Want ook jij loopt in die foute broek en verkeerde schoenen. En jouw kapsel kan ook al jaren niet meer.  Heerlijk hè, mensen kijken. 

maandag 23 september 2013

Rot ding

" Nog één keertje ,alsjeblieft?"  vroeg de man aan de zijn vrouw.  
Zijn vrouw schudde overdreven  met haar hoofd van links naar rechts.
"Weet je het echt zeker ?" vroeg hij.
Nu ging haar hoofd goed zichtbaar van boven naar beneden. Ze had haar armen over elkaar gedaan.  Ze was niet van gedachten te brengen.
"Oké dan , als je het echt zo zeker weet, dan ga ik maar " Met zijn hoofd gebogen, zichzelf moeizaam vastpakkend aan de leuning, stond hij op.  Hij keek haar nog één keertje aan.  Slaakte een zichtbare diepe zucht, in de hoop dat ze van gedachten zou veranderen.  Maar hij wist ook wel dat, als zij iets in haar hoofd had , had ze het niet in haar reet zitten.
Zij bleef ondertussen strak voor zich uitkijken. Ze wist als ze hem nou zou aankijken ze zou zwichten voor zijn smeekbede. Nee, ze moest nu sterk zijn. Niet toegeven, dat had  ze al zo vaak gedaan. Nu was het moment dat hij moest gaan. 
Hij pakte het boodschappenlijstje en de tassen. In de gang stond zijn rollator. 
Hij kon niet geloven dat zij hem nu echt de straat op liet gaan met zijn rollator. "Vreselijk," mompelde hij. Vanaf nu zou hij door het leven gaan als die oude man met een rollator. In huis ging het nog wel, hij kon zich overal aan vast houden. Buiten kon hij dat niet, hij had dat "rot ding" nodig. 

zondag 15 september 2013

seniorenstoel


 
 

 Vandaag heeft ze na  bijna 60 jaar afscheid genomen van haar man. Haar maatje. Hij deed alles voor haar. Zoveel dat de familie nooit in de gaten had dat er dingen waren die zij niet meer kon.  Haar familie dacht dat ze door haar verdriet versteend was. Ze dachten dat het wel een goede stimulans was om alles zo achter te laten zodat ze in beweging moest komen. Haar jongste dochter had er heel veel moeite mee. Maar haar oudste dochter had haar gezegd “ laat staan,  dan moet ma het zelf opruimen, dan heeft ze afleiding.”  Maar ma kon deze dingen allemaal al een tijdje niet meer. Alleen had niemand het in de gaten. Hun pa deed alles. Hij hielp altijd eerst haar met  wassen en aankleden. Begeleide  haar naar de  stoel.   Zette hij alvast de koffie aan. Ging naar beneden om de ochtend krant te halen. Vervolgens  las hij het nieuws voor, terwijl ze zo samen genoten van hun koffie met een koekje erbij. Terwijl hij dan de dagelijkse boodschappen ging halen gaf hij haar de afstandsbediening van de televisie.  Ze zappen maar een beetje.  Ze keek niet doelbewust ergens meer naar.  Thuis gekomen werd er nog gezamenlijk een kopje koffie gedronken. Twee maal in de week kwam de dame van de thuiszorg hun huis schoonmaken. Ze deed haar werk best wel goed. Maar zei nooit zo veel.  Als die was geweest deed pa alles weer recht zetten wat de dame niet goed had terug gezet.  In de middag gingen ze samen een dutje doen. Pa hielp haar met omkleden en naar bed.  Zelf ging hij in de seniorenstoel liggen , deze kon je helemaal uitklappen tot in de ligstand. Hij zette dan een sportzender op.  Luisterde nog even wat er gezegd werd en viel dan in slaap. Tot afgelopen maandag. Hij werd niet meer wakker. Hun dochter kwam die middag langs om hun bank zaken op orde te maken. Trof haar vader aan, moeders sliep nog lekker door.

 

Daar zit ze dan heel verloren in de lederen senioren stoel. Er rollen tranen over haar wangen. Ze kijkt de kamer door.  De kopjes van al de visite staan nog allemaal op de tafel. De lucht van opgebrande sigaretten hangt in de huiskamer. De asbak is tot aan de rand vol met peuken. De schoteltjes van  het gebak met de vorkjes staan sierlijk opgestapeld in het midden van de tafel. Ze hadden wel de stoelen terug gezet rond de eettafel.  De deur naar de keuken is dicht. Ze proberen zich in te denken  hoe het daar achter die deur er uit zou zien. `Ach  wat kan mij het ook eigenlijk schelen ´ zei ze zacht. `Over een paar dagen komt er wel weer iemand. Die zal mij hier in deze stoel aantreffen, ik hoop  dat ik dan al bij pa ben. Dan kunnen ze zelf de kopjes opruimen. `

vrijdag 6 september 2013

Emoties

Vreugde en verdriet.
Twee tegen polen.
Een mens, alle emoties.
Een dag, alles komt voor bij.

metro ritje





 “HIER BLIJVEN” de stem komt eerder de metro binnen dan de persoon. Een stem waarvan je gelijk weet dat voorspeld niet veel  goeds als die hier binnen komt.  De stem die wederom commandeert” HIER BLIJVEN.” zelfs boven je zijn ipod uit hoort . Andere mensen reageren er ook op  ze schrikken op van achter hun krantje. Of ze waren in gedachten ergens behalve in de metro. Nu werd de aandacht van iedereen naar die ene ingang getrokken. Eerst kwamen er twee kinderen de metro binnen rennen. Daarna kwam de zus van mevr flodder binnen gewaggeld. Licht grijze jogging broek, rubbere gebloemde kaplaarzen,de haren van de dame waren  al een tijdje niet meer gewassen.  Er miste alleen nog een dikke sigaar. In de metro mag niet gerookt worden. Anders zou ze die opgestoken hebben. De kinderen die bij mevr flodder leken te horen, zagen er al niet veel beter uit.  De kaplaarzen waren blijkbaar gekocht met familie korting. De familie stond voor aan in de rij bij de vlaggetjesdagen van C&A. Een bezoek aan de kapper stond niet meer op de kalender.  De tandarts zat ook niet in het familiepakket. Daardoor miste moeders twee voortanden. Het gebit van de kids zag er uit als of ze nog aan het wisselen waren. De wasmachine bleek ook al zijn langste tijd het hebben gehad. De vette vlekken die deden denken aan het barbecue feestje  van vorige weekend . En zouden er  ook niet meer uitgegaan. Het was rond half vijf in de middag, het  drukste moment in de metro. Moeders had daar absoluut geen last van en de kids ook niet.  Haar boodschappentassen kwamen tegen diverse mensen  aan voordat ze haar staanplaats had ingenomen. De kids waren echter niet van plan om op een plaats te blijven staan. Zij vermaakten zich kostelijk aan de stangen in de metro.  Een paaldanser zou er jaloers op zijn geweest wat die twee met hun rubberen laarzen en vette jogging broek allemaal konden . Dat er zo af en toe een voet of een arm tegen een medereiziger aankwam dat maakte hun niet zo uit. Daar hadden zij geen last van.  De medereizigers trokken alleen maar een geïrriteerd gezicht. De gehele familie straalde iets uit van “tegen ons hoef je niets te zeggen, we trekken ons er toch niets van aan”. De kids besloten dat ze wel een snoepje lusten. Aangezien mams een zitplaats had bemachtigd iets verder op in de metro. Deelde de kids het mee door het te gillen door de metro. “Mammaaaaaaaaaaaaaa ik wil en snoepje” riep het tweetal in koor. Het leek wel alsof ze het ingestudeerd hadden. Mams antwoord op haar manier terug. “mot je ff hier heen komme”. Dat liet het tweetal zich geen tweede keer zeggen. De mensen die tussen het tweetal en mams in zaten leken een tenniswedstrijd te kijken. Van kids naar mams en nu weer terug naar kids. Daar je al kon raden wat er ging gebeuren de kids kwamen als twee bulldozers door de mensenmassa naar mams toe. Niet oplettend wat of wie ze onderweg tegen zouden komen. Bulldozerde ze door de mensen heen. Bij mams aangekomen kreeg de gehele metrotoestel te horen dat het de verkeerde snoepjes waren. De kids waren zwaar teleur gesteld. Ook daar mocht het gehele toestel van mee genieten. De grote teleurstelling  werd opgelost door terug de bulldozeren naar de o zo leuke paal in de deur. De mensen die in en uit probeerde te stappen kregen een extra voet of elleboog. De nieuwe mensen maakte nog opmerkingen tegen de kids zoiets als , he pas op, kan je niet uitkijken of zo. Maar bij de volgende halte hielden ook deze mensen wijselijk hun mond. Mams had ondertussen een telefoon gekregen, de ringtoon van Frans Bouwer , heb je even voor mij, galmde door het metro toestel. Mams nam op “Ja met mij”. “NEEEEEEE rot op dat wil ik niet.” Alle reizigers waren ineens deelgenoten geworden van  het gesprek van mams en wat haar man bleek te zijn nadat ze hem vriendelijk op haar manier had verteld dat hij die grote lamlul genoemd. En aan de kids van een afstand had medegedeeld dat die ouwe belde en zei dat hij wachtte op het station.

Jammer genoeg had mams niet verteld welk station. Je zag toch al wat reizigers denken “laat het alsjeblieft de volgende halte zijn”.  Na drie haltes deelde mams mee “Jongens volgende eruit.” Mams stond pakte haar boodschappen tassen.  Tijdens het opstaan was er een harde ontluchting van haar darmen te horen. De medereizigers die achter mams zaten waren in één keer vergast. De lucht was blijkbaar zo ernstig dat deze mensen ruimte gingen maken voor de nieuwe oudere mensen die bij de aankomende halte misschien wilde gaan zitten. Ze wapperden ook met het  metrokrantje.  Mams had nergens last van die bullderen richting de kids stevig haar tassen vasthoudend. De deuren gingen open mams en de kids  stapten uit. De kids rende gelijk naar het ijzeren bankje en de prullebak op het perron. Mams riep op haar manier “HIER KOMEN”. De deuren gingen dicht, de opluchting van een gehele volmetro toestel was groot.

 

maandag 2 september 2013

Onbewoonbaar verklaard




 

Onbewoonbaar verklaard.
 
Ze was zo verward, haar omgeving herkende ze niet meer.
Ze was een vreemde voor zich zelf, voor andere.
Ze reageerde altijd anders dan ze zou hebben gedaan.
Begrijpen deed ze allang niet meer.
Ze liet alles maar begaan.
Ze zei zelf: “ik ben onbewoonbaar verklaard.”
 
Mijn woning is niet meer de bekende veilig thuishaven.
 

waar ben ik



Ik ben mezelf  kwijt.

Zoeken help niet.

Geen idee waar ik zal moeten beginnen.

Ik verspil mijn tijd met rondjes lopen door mijn hoofd op zoek naar mij zelf.

Niemand die mij  tegenhoud met zoeken.

Die zegt “stop, neem even wat rust.”

Of die mij herinner waar ik ben gebleven.

Ik zal toch door gaan.

Ik wil weer zijn wie ik was.

Waar ben ik toch?

maandag 26 augustus 2013

Het schilderij

Ze moest er van hoesten zoveel stof lag op haar.Jaren stond ze in een hoek bij mijn vader in de schuur. Ooit hing ze als pronkstuk aan de muur bij mijn opa en oma. Genoten zij er elke keer van als ze er naar haar keken. Nu leek het alsof ze niets meer waard was. Alsof ze geen betekenis meer heeft voor iemand. Ze voelde zich verwaarloosd. Ze ging in opstand. Ze lichte nog één keer al haar kleuren in pracht en praal op, ze zag dit als haar laatste kans. Ze liet mijn vader zien wat ze nog waard was. Sinds vorige week hangt ze weer in een huiskamer te glunderen. Ze mag er weer zijn.

zondag 25 augustus 2013

Schrijven

Bekijk de tweet van @120woorden: https://twitter.com/120woorden/status/371635654196596736

Mijn 120woorden. Jeugdherinneringen

Bekijk de tweet van @120woorden: https://twitter.com/120woorden/status/371617692202962944

dinsdag 20 augustus 2013

Mis je

Soms als ik wat zeg, hoor ik je.
Als ik in de spiegel kijk herken ik je.
Als ik dingen doe, zou jij het ook zo doen.
Of ik gelijk heb weet ik niet.
Maar ik mis je.

dinsdag 13 augustus 2013

Gruwelijke afslachting of help onze mannen zijn klussers.


 

Oke ik weet wel dat sinds ik  aan het schrijven ben  mijn fantasie soms de vrije loop neemt in mijn hoofd. Ik hoor iemand een zin zeggen en ik heb er een heel verhaal bij. Toch kan het ook wel beangstigend zijn.  Zoals afgelopen dinsdag avond. Wij hebben een oude geweldige hond. Elke avond laten ik  of samen met mijn man op onze gemak onze hond uit. Daarbij loop ik meestal een vaste route anders is onze hond van slag. Op deze route kom je ook altijd dezelfde mensen tegen.
Wij mensen zij nou eenmaal gewoonte en kudde dieren. Die avond liet ik alleen onze hond uit, ik kwam  drie mannen tegen die elk een groot stuk gereedschap droegen. Een grote handzaag, een grote vierkante hamer en een grote boor, ik ben zelf geen doehetzelver, maar volgens mij heet die grote boor een Hilti.
Oke in mijn gehele loopbaan carriere is observeren en gedrag een hot item geweest. Dus ik aan het werk. Mijn ogen maakten sprongen van de een naar de anderen. Veel vragen spookten gelijk door mijn hoofd. Wie waren die mannen? Wat hadden ze aan? Waarom hadden ze gereedschap bij zich? Zat er bloed aan hun kleding of aan het gereedschap? Kon ik als ik het nieuws zou lezen in de krant over een drievoudige moord deze mannen nog identificeren? In mijn hoofd maakt ik een foto van hun. Ik had deze mannen nog nooit  gezien. Hadden deze mannen echt mee gedaan aan help onze mannen zijn klussers. En waren het gewoon drie buurmannen die vanavond een schutting tussen hun tuin in hadden geplaats.
Of hadden ze hun vrouwen op een gruwelijke wijze vermoord ?  Lagen hun vrouwen nu in stukken in de tuin diep begraven.  Ik heb het ze maar niet gevraagd. Ik besef dat het een beetje rare vraag zou zijn.

“Goede avond vreemde mannen met groot gereedschap in uw handen. Hebben jullie vanavond geklust in de tuin of hebben jullie  geklust in uw tuin? ".

zondag 11 augustus 2013

Poep


"Poep is toch niet lekker ?????" Roept het meisje met de twee paardenstaartjes en de roze k3 fiets. Het andere meisje wat tegen over haar staat, met haar roze fiets en een verbaast gezicht.  Dat meisje staat haar met open mond aan te kijken. Het vraagteken boven haar draait rondjes. Alsof ze nadenken of dat wel zo is. Is poep niet lekker of misschien wel. Daarna haalt ze haar schouders op en kijkt het andere meisje aan. Dat meisje herhaalt haar vraag nogmaals. " ja toch poep is toch niet lekker ??????" Deze keer op een meer vragende wijze. Ze staan nog even elkaar aan te kijken. Het andere  meisje friemelt wat met haar vingers aan haar mooie roze bel. De stikker van een poesje is er al bijna af. Op beide gezichten staat een vraag teken. Ze komen er blijkbaar niet uit. Daarom vraagt het meisje waarom heb jij geen K3 fiets?  

maatjes.


 
Hij wil pappa zo graag helpen. Pappa is  in de tuin bezig met het opbouwen van een hok voor charli. Charli is een grote herders hond van 4 jaar. Ze hebben Charli uit het asiel gehaald. Nadat hij tijden lang heeft lopen zeuren bij zijn papa en mama over een hond. Mamma zei al snel ja pappa bleef maar klagen over hondenharen en uitlaten wanneer het regent. Toen ook pappa eindelijk ja had gezegd was hij zo blij. Hij sprong de hele keuken door van blijdschap. Omhelsde zijn pappa zo strak dat pappa bijna geen lucht meer kreeg. Mamma moest er hart om lachen. Ze zouden  die zaterdag naar het asiel gaan om te kijken. Hij zelf wist al welke hond het ging worden. Hij ging bijna elke dag vanuit  school langs het asiel om te kijken. De vrijwilligers van het asiel konden hem al. Toen hij Charli zag voelde hij een band. Hij had zijn maatje gevonden.  Soms als hij op tijd kwam mocht hij samen met één van de vrijwilligers mee om Charli uit te laten.  Dan was het dolle pret, rennen en  rollen over het gras. Charli luisterde beter naar hem dan naar de mensen van het asiel. Het was alsof ze beide aanvoelde dat deze vriendschap voor eeuwig zou blijven bestaan.

Die zaterdag rende hij naar Charli om hem te vertellen dat hij mee naar hun huis mocht. Charli leek te begrijpen wat er ging gebeuren en zwaaide vrolijk  met zijn staart. Een van de vrijwilligers had Charli los gelaten om te laten zien wie Charli was en hoe Charli zou reageren op pappa en mamma. Charli rende eerste op hem af. Sprong hem bijna omver. Hij kon nog maar net zijn evenwicht  bewaren.  Mamma moest lachen. Pappa keek met een beetje bedenkelijk gezicht. Toen Charli ook naar pappa was gegaan om hem gedag te zeggen en om pappa te laten zien hoe lief en hoe goed Charli wel kon luisteren,Charli liet zelfs zien dat hij pootjes kon geven , toen  kwam er ook en glimlach op pappa’s gezicht. Charli mocht mee naar huis. Thuis aan gekomen zei pappa wel heel streng :”ook als het regent moet je hem uitlaten”. Ik ga dat niet elke keer zelf doen. Jij wil Charli graag hebben dus moet je er ook voor zorgen.  Mamma knipoogde naar mij. Ik wist wel dat mamma mij mee zou gaan helpen. Pappa werkt overdag, mamma is thuis. Het komt allemaal goed. Om te laten zien dat hij zijn best doe om voor Charli te zorgen gaat hij pappa mee helpen met het hondenhok. Pappa zegt dat  het  niet goed is om  een hond alleen maar binnen te laten zitten. “Een hond heeft ook zijn eigenplek nodig”. Zegt pappa.  “Jaaaaa pappa “. Antwoord hij dan. Pappa is toch aan het werk en Charli is dan lekker bij hem binnen.  In de avond is het te koud vinden hij en mamma om charli in het hok te laten slapen. Dat vind pappa gelukkig ook. Dus dan mag Charli ook binnen zijn. Als pappa vraagt wanneer Charli  in zijn hok heeft geslapen antwoorden mamma en ik altijd “overdag” met een grote knipoog.  Hij en Charli en ook een beetje mamma zijn heel lang dikke maatje gebleven.

donderdag 8 augustus 2013

nieuwe start


 
 
 
Beste man

Nee, niet weer een nieuwe stap naar jou. Ik heb je al die jaren al mijn liefde gegeven. Ik ben op, ik kan niets meer geven. Ik moet ook wat terug krijgen. Jouw ziel blijkt van ijs te zijn. Alles  draait alleen maar om jou. De scheuren die mijn hart heeft opgelopen van al die jaren krijgen littekens. Voordat ik helemaal geen hart meer voor mijzelf heb ga mij zelf nu op nummer één zetten. Ik ga voortaan niet meer de dingen doen die jij alleen maar leuk vind. Nee, ik ga alleen maar de dingen doen die in mijn leven passen.  Als jij daar ook in past ben je welkom anders heb je pech. Ik ga nu nog maar een geest worden van wie ik was.

Ik ga mij zelf zoeken  en ik zal mijn nieuwe zelf vinden. Jij zal gaan zoeken naar mijn oude ik.
Je zal aan mensen gaan vragen waar ik ben gebleven. Of ze mij de laatste dagen nog hebben gezien. Vergeet het maar. Ook zij zullen mij gaan missen, ook zij zullen zich gaan afvragen waar mijn ik is gebleven. Je gaat mijn Facebook statussen bijhouden om te kijken of ik het nog over jou heb. Om te kijken waar en wie ik nog ben. Je gaat de foto's die ik plaats van mij zelf niet meer herkennen. Je zal gaan denken wie is die vrouw? Ze straalt zoveel zelfvertrouwen uit. Ze komt zo sterk over.
 
Ik wens je veel geluk met zoeken. Als je haar vind doe ze maar de groeten. Ik ga verder. Verander met mij mee en ik zal ooit weer in je armen vallen. Maar nu kiest deze dame voor zich zelf.   

 

Misschien tot ziens.

zondag 4 augustus 2013

Vlinders

broken heart



Geen woorden meer voor elkaar.

Woorden die wel gezegd moeten worden.

Gevoelens die nu in de lucht zweven.

Onzekerheid het maakt een mens gek.

 

Een muur  tussen twee geliefden.

Te hoog om nog bij elkaar te komen.

Alleen nog te breken met een grote hamer.

Veel pijn  om steeds tegen die muur aan te lopen.

 

Te ver weg zijn ze van elkaar.

Ze kunnen elkaar niet meer bereiken.

Als twee vreemden in een huis.

Niks meer bespreken, alleen maar samen leven.

woensdag 31 juli 2013

de voordeur



“Vandaag voor het eerst in 30 jaar mijn voordeur voor de laatste keer dicht gedaan.” Vertelde de man naast mij op het bankje, buiten in de schaduw ergens in Den Haag.

Niet omdat hij een nieuwe voordeur zou krijgen van de woningbouwstichting. Daar had hij al jaren geleden om gevraagd, maar nooit gekregen. Hij had de strijd met de woningbouw opgegeven. De man had twee keer gebeld en één keer een brief geschreven. Op al die keren had hij maar één keer een opzichter bij zijn deur zien staan. De opzichter kwam onaangekondigd langs om naar zijn deur te kijken. De man was die dag niet gaan biljarten omdat hij zwaar verkouden was. De hond van de buurvrouw ging zo te keer dat hij ging kijken wat er aan de hand was. Hij keek verbaast op toen hij voor zijn deur een man zag staan. Hij deed zijn deur open, vroeg aan de man wie hij was. De man vertelde dat hij  een opzichter van de woningbouwvereniging  was en zei er gelijk bij dat het wel meeviel met zijn deur. Daarna had hij maar die strijd opgegeven.  Hij had om een nieuwe deur gevraagd omdat de deur zwaar beschadigt was toen de hond van de buurvrouw er tegen aan was gaan krabbelen.  Hij rook de kat van hem. De hond was nogal dominant, hij dulden geen andere beesten in de buurt. Geen anderen honden , katten of vogels. De hond rook het van een straat lengte afstand. Wanneer er iemand met een hond door de straat was gelopen, had de buurvrouw de grootse moeite om haar hond rustig te houden.  Toen de hond nog een pupje was, had de hond nergens last van. Zijn kat kon zelfs over de galerij lopen. Naar mate de hond groter werd, werd zijn ego ook groter. Op een dag werd zijn kat werd aangevallen door de hond. De hond was zelfs bij hem naar binnen gerent achter zijn kat aan. Sinds die dag bleef zijn kat binnen, durfde niet meer naar buiten . Zijn kat bleef zelfs uit de buurt van de voordeur. De beschadigde deur of de hond van de buurvrouw waren niet de reden dat hij vandaag zijn deur voor de laatste keer had dicht gedaan. Ook het overlijden van zijn kat had er niets mee te maken. Hij miste zijn kat nog steeds ook al was het nu drie jaar geleden. Terwijl de man dit vertelde dacht hij terug aan zijn kat. Koos heette hij. Er kwam een glinstering in zijn ogen. De naam van de hond heeft hij wel geweten, nu niet meer.  Het vogeltje wat hij daarna had gekocht had nooit de lege plek van zijn kat vervangen.  Daar kon het vogeltje ook niets aan doen. Zijn kat kwam elke avond tijdens het tv kijken op zijn schoot liggen. Het vogeltje begon altijd te fluiten wanneer de tv aan ging. Toch vond hij het wel fijn, hij had hele gesprekken met het beestje.
De reden was dat hij was verhuist naar een verzorgingshuis. De man was ouder geworden. Het lukt hem niet meer om goed voor zich zelf te zorgen. De man woonde in een twee kamerwoning op de vierde verdieping. Nu woon hij in een twee kamerwoning  op de eerste verdieping. De man stond er versteld van hoeveel ruimte hij nu had. Hij had nog wel 17 bananendozen in zijn kamer staan, maar die hoefde hij niet uit te pakken. Wat moest hij met al die rotzooi? Nee die zouden gewoon ingepakt blijven staan. Wel was de man verbaast hij had ineens op de vensterbank een ronde bolvormige vaas staan met allemaal kleingeld er in. Hij had echt geen idee waar die vaas vandaan kwam. De verbazing was nog steeds van zijn gezicht te lezen terwijl hij het vertelde. Zijn vogeltje staat nu in de vensterbank, geniet van de vogels buiten in de boom voor zijn raam. De man geniet van het vogeltje. Hij mist alleen toch wel zijn eigen oude vertrouwde voordeur die hij 30 jaar lang had.

zondag 28 juli 2013

Langzaam




Langzaam ontwaak ik uit dit spooksel.
Traag komt het besef.
Beetje bij beetje laat ik het toe.
Realiteit zorgt voor het heden.
Verdriet, gemis en pijn voor het verleden

van binnen





Somber is het weer buiten.
Somber is het bij mij binnen.
Het waait buiten.
Gedachten stormen door mijn hoofd van binnen.
Hier en daar valt er een regen druppel buiten.
Daar komen de tranen weer van binnen naar buiten.






echt waar, helaas


 
 
 
Gefeliciteerd, u bent nu de gelukkig man geworden om geleefd te gaan worden. Geleefd omdat u jaren geleden een vrouw heeft ontmoet, daar zo verliefd op bent geworden dat u bent getrouwd en alle lief en leed met haar wil delen. Omdat u deze beloofde jaren geleden heeft gedaan . Gaan wij u, u nu helpen deze belofte waar te maken. Maar dan wel ZONDER HULP van een zorginstantie. Wij als ziekenhuis zullen daar alles aan doen om u zo snel mogelijk u in deze rol in te werken. Daarom wordt uw o zo lieve echtgenoot die nu compleet van de wereld is morgen ontslagen. Dit doen wij met opzet op een zaterdag. Zodat u het weekend gelijk aan de slag kan. De zaterdag komt ons juist beter uit, wij kunnen u dan niet te woord staan. Ook kunt u niet hulp vragen bij andere instanties. Mocht uw vrouw toch proberen iets te ondernemen wat echt niet door de beugel kan. Kunt u altijd terecht op de spoedeisende hulp. Dan moet het natuurlijk wel zoiets zijn van 7 hoog naar beneden springen. U zal uw vrouw natuurlijk wel eerst ten alle tijden het uit haar hooft moeten praten. Ook als dat rond 03:00 is en heeft u al 3 nachten niet geslapen omdat uw vrouw in de nachten er van overtuigt is dat ze zich eerst moet douchen en aankleden om naar de stad te gaan. Daar voor wordt u geleefd en niet wij als zorg instelling. Daarvoor heeft u toen ja gezegd voor, voor en tegenspoed. Wij als zorginstelling zijn trots op wat wij tot nu toe hebben gedaan om uw vrouw lichamelijk op te knappen. Wij hadden u toegezegd ook zorg te bieden voor de geestelijk toestand van uw vrouw. Maar daar zien wij nu van af. Het valt ons toch wel wat tegen . Zo ging u vrouw praten in haar slaap en hielt daardoor de nachtzuster uit haar slaap en de andere patiënten. Uw vrouw praat vreemd ze ziet steeds een film voor zich. We weten niet wat we daar mee aan moeten. De tv stond niet aan. Mocht ze de tv stiekem hebben aangezet dat willen wij dat u de rekening daar voor betaald. Ook was het wel een last om uw vrouw steeds te helpen herinneren dat ze haar medicijnen in moest nemen. Er moest steeds een zuster haar helpen met naar de wc gaan. Het blijkt dat het voor ons toch best wel moeilijk is om met andere disciplines binnen onze zorginstelling te communiceren over deze ongemakken die uw vrouw ons heeft bezorgd de tijd dat uw vrouw bij ons verbleef. De zorg aan u overdragen voor uw psychiatrische vrouw is makkelijker. U zult minder vragen stellen en met al uw liefde en vrije tijd uw vrouw gaan verzorgen. U zult natuurlijk wel wat tegensputteren daar rekenen we op. Daarom dat we voor de zaterdag hebben gekozen.. Zo zijn er dan minder artsen of psychologen in huis om u te woord te staan. De overdracht zal worden gedaan door een verpleegkundige, zij kan maar de helft van uw vragen beantwoorden, daardoor zult u vanzelf minder vragen gaan stellen en accepteren dat u vanaf nu ingewerkt gaat worden in mantelzorger voor 24 per dag. Wanneer u zelf het niet meer zo ziet zitten dan kunt u terecht bij uw huisarts. Daar kunt u dan de gehele geschiedenis opnieuw vertellen. Wij raden u het echte niet aan om alle details opnieuw te gaan vermelden bij uw huisarts. Daar u uw vrouw in verwarde toestand mee moet nemen naar de huisarts, omdat zij niet meer alleen kan zijn. Dit kan verwarrend overkomen voor uw huisarts. Die weet dan niet meer of u nu voor u zelf komt of voor uw vrouw. Dat willen wij uw huisarts niet aan doen. Wij zullen nu ook geen contact opnemen met uw huisarts om hem op de hoogte te stellen.. Dit kost ons tijd en inspanning , op zaterdag zijn wij liever bij onze familie.

mama



Dit is Dit

Dit is haar naam.

Dit is mijn lieve vrouw.

Dit is mijn moeder.

Dit is onze zus.

 

Dit is onwerkelijk.

Dit is pijn.

Dit is verdriet .

Dit is met geen pen te beschrijven.

 

Dit is een traan omdat we nu hier staan.

Dit is  een glimlach wanneer we Dit  in ons hart voelen.

 

Dit is veels te vroeg.

Dit is te stil.

 

Dit is voor nu even afscheid nemen.

Dit is gebeurd.

 

Dit  is omdat we van je blijven houden.

lente gevoel




Wow, ik schrik ervan. Ik laat het maar over heen komen. Het gebeurde terwijl ik heerlijk aan het genieten was van mijn mok thee. Normaal gesproken komt er niets tussen mij en mijn mok thee. Maar vandaag 6 januari 2013 gebeurde het dus wel. Terwijl ik nog een slok neem voel ik het. Ik kreeg een grote glimlach op mijn gezicht, kreeg vlinders in mijn onderbuik. Stil zitten was geen optie meer. Het gevoel wat zich meester maakte over mij, gaf aan dat ik dit moest doen.  Dus opstaan en gaan. Gewapend met handschoenen, vuilniszak en schaar , ging ik ervoor. De tuin in. Ik begon met het snoeien van de planten. Dat moest echt nodig gedaan worden. Het was een grote boes boes in onze tuin. Dus ik begin fanatiek alle planten snoeien ook degene die niet gedaan hoeven te worden. Tja er staat wel op het kaartje van die plant dat het pas in april gedaan moest worden. Maarja we zitten nu in januari en ik heb dit gevoel. Staat tenminste weer netjes opgeruimd al die gekortwiekte planten. Na dat snoeien moest er ook aangeveegd worden. Dus op naar de volgende uitdaging. Vegen, vegen, vegen, nu ik toch bezig was had ik maar gelijk de hogedruk spuit erbij gehaald. Grote teleur stelling toen ik de snelkoppeling niet kon vinden. Dus de hogedrukspuit maar weer naar de schuur gebracht. Jammer, maar ik laat me niet uit de tuin slaan. Dan maar met  emmer en bezem, boenen maar. Na een half uurtje boenen was ik dik tevreden met het resultaat. Jammer genoeg was dit dan ook wel gelijk mijn laatste actie. De blaren op mijn handen gaven aan dat ze nu echt wel door wilde zetten. Toch nog even  snel het tuin vuilnis weg gegooid.

Bezweet en met blaren op mijn handen zie ik tot mijn grote schrik dat ik mijn kop thee  niet helemaal op heb gedronken. Zonde van de thee dacht ik nog. Ik zet een nieuwe bak thee. Ik sta voor het raam en kijk tevreden naar buiten. Het voorjaarsgevoel zit nog steeds in me. Maar nu eerst genieten van het resultaat. Misschien is er straks een tuincentrum open kijken of ze wat planten hebben. Die zouden ze al toch wel hebben in januari ? Of kan ik alleen nog maar kunstsneeuw kopen restant van de kerst?

koopzondag




Koopzondag. Altijd gezellig om toch nog een extra dag de stad in te gaan.

Het gros van de mensen rent door de winkelstraat heen, als of de winkels alleen vandaag open zijn.
De super markt draait er nog een goede omzet bij. De kleding winkels laten nu echt merken door  de ramen vol te plakken met  reclame borden dat het nu echt de laatste dagen van de opruiming is.
Zij hebben ook niks te klagen. Er zijn genoeg mensen die de opruimingsborden niet gezien hebben.

 

Ik bedenk dat mijn shampoo net op was dus kon ik die alvast wel aanschaffen. Dus ik  loop langs de winkels en probeer een blik op de vangen van de verkopers.  Als het wel rustig is in de winkel weten ze niet hoe te moeten hangen. Zouden ze over de balie heen hangen of toch over een stapel met broeken. Ze  hebben de grootste lol met elkaar. Ik kan nog net opvangen wat hun vrienden allemaal op facebook hebben geschreven over hun weekend.  Ze kunnen ook op de stoel achter de balie gaan zitten, Lekker uit het zicht. Hoeven ze ook niks te zeggen als er iemand binnen komt.  Ze zien mij wel verschijnen als ik wil afrekenen.

 
Er zijn ook winkels met camera’s als ik dan naar binnen stapt. Komt er een verkoper met een rotgang  uit één of andere hoek. Meestal met een broodje of een kop koffie in hun handen. Ze glimlachen naar me. Maar die glimlach zegt  “pffffffffff ik zat net te eten, waarom kom je nu , je koopt toch niks.”  Dat roept bij mij de neiging op om dan ze maar eens flink te laten lopen. Ik zoek dan een paar schoenen uit waarvan mijn maat  niet in de winkel staat. “Tuurlijk ik kan even achter kijken voor u.” Hoor ik dan de verkoper zeggen.  Ik zoek of ik nog iets kan vinden waardoor de koffie echt koud word.   Stel dat die schoenen er zijn koop ik ze misschien,  ik betaal voor de service  dus wil ik die ook krijgen ook.  Maar natuurlijk ik koop dan niks . De verkoper had gelijk. En ik ook ik zie geen damp meer van de koffie afkomen.

 
Er zijn ook winkels die hebben in gespeeld op de extra koopzondagen. Zij zorgen ervoor dat hun eigen kosten laag blijven. De loonkosten dan . Daar de verkoper nog maar net droog is achter zijn oren. Kunnen deze verkopers je totaal geen goed antwoord geven als ik hun vraagt of deze shampoo nou voor droog haar is of voor futloos haar. Wel zijn het verkopers die je wel met een oprechte glimlach aankijken. Het enthousiasme straalt altijd van deze mensen af.  Ik word er altijd blij van.  Ik ziet ze dan door de winkel heen rennen met mijn  shampootje. Naar een verkoper gaan die al 5 dagen heeft gewerkt.  Je ziet dat ze een glimlach probeer op te houden.  Ik knik vriendelijk naar de door gewinterde verkoopster. Zo een knikje kost mij niets , ik ben altijd helemaal in mijn hum  als ik aan het winkelen ben.  De “duurdere verkoopster wijst  iets aan op het flesje en al huppelend komt de jonge verkoper naar mij toe. Jammer de shampoo is  alleen voor geverfd haar.  Ze laat het me nog even duidelijk zien , het stond er voor op. Jammer daar heb ik niks aan. Ik heb futloos haar. Toch bedank ik de huppelende en dure verkoopsters en loop naar de volgende winkel.

 
Bij de volgende winkel vond ik wel de juister shampoo. Ja ik wist nu waar ik moest kijken. Dat had ik onthouden van de huppelende verkoopster. Aangekomen bij de kassa troffen we een  verkoopster aan die verteld dat  in dit geval wij nog voor de laatste keer een plastic zakje krijgen .MAAR bij de  volgende keer niet meer. Daar doet de Etos niet meer aan. Met verbaasde ogen kijk ik de dame aan. Denk bij me zelf dit zal ze wel vijf dagen lang hebben  verteld aan alle klanten.  Anders kwam het nu wel anders d’r strot uit. Wij bedanken haar voor de mededeling en lopen de winkel uit.

 

Best wel gezellig zo een koopzondag.

regeltjes trut



Netjes over het voetpad oversteken. Wachten tot het stoplicht op groen gaat. Niet harder dan 120. Rechtdoor op de zelfde weg gaat voor. PFFFFFFFFFFFFFFF al die regels. En toch ben ik zo een regeltjes trut die zich er netjes aan houd.  Elke ochtend fiets ik naar de metro , daar het vroeg in de ochtend is , geeft  mijn lichaam het signaal af dat de buiten temperatuur voor  mij veels te laag is. Ik ben dan ook net een fietsend Michelin poppetje. In gepakt met sjaal handschoenen en muts race ik door de straten om zo snel mogelijk bij het metrostation te komen. Om daar mijn lichaam op te kunnen warmen in de niet overdekte stationshal. Waar de wind van alle kanten lijkt te komen. Op warmen lukt dan ook net niet.  Op mijn bare tocht richting het metrostation hou ik mij netjes aan de regels van het verkeer. Ondanks dat ik bijna niemand tegenkom. Geen  auto, geen voetganger geen andere fietser.  Blijf ik netjes mijn vinger uitsteken als ik de bocht omgaat.  Mijn dynamo maakt elke ochtend weer overuren. Ik trap mezelf hierbij het je weet wel en geef het nou echt zoveel meer licht .NEE.  Maar toch het licht moet aan. Anders zien de andere verkeers deelnemers mij niet. Maar ook ik heb mijn zondige momenten, helaas elke ochtend weer overtreed ik een regel.  Ik  fiets dan snel schuin over een pleintje heen, dit scheelt mij aanzienlijk veel fietsen. Aangezien mijn conditie er wel op vooruit gegaan is sinds ik deze bare tocht elke ochtend weer fiets  Ben ik er toch een grote voor stander voor om deze zonde te begaan . Anders moet ik om het pleintje heen fietsen en kom ik toch op het zelfde punt uit. Maar voor ik deze zonde  pleegt  kijk ik altijd even in het rond stel je voor dat iemand opeens zijn hond uit moet laten, of een vroegere dienst moet werken en mij daar dat pleintje over ziet fietsen. Dan word ik betrapt op mijn enige zonde va n de dag . Vreselijk lijkt me dat. Ik verzin ook altijd een smoes als ik over dat pleintje race. Zo iets van ik ben te laat en moet de metro halen. Of  ik moet snel blijven fietsen anders lopen mijn banden leeg er zit namelijk een gaatje in. Ja ik heb altijd wel een verhaaltje klaar als iemand mij daar zou aanhouden. Spannend is het wel. Ik waaghals die deze zonde elke ochtend weer probeer te overleven.  Zoiets van met een rot gang langs een politie auto rijden en dan kijken of ze achter je aan gaan. Misschien dat ik daarom toch elke morgen met een glimlach onder mijn mega sjaal op het metrostation aankom. Een glimlach die zeg ik heb het weer gedaan en ben weer niet betrapt. Goed he.

maandag 22 juli 2013

hamer time


Ze ging achter hem staan. En sloeg met al haar emotie van al die jaren, van al die keren met al haar  woede, pijn, haat, walging  en wraak met een hele grote hamer op zijn kop. Het bloed vloog door de  keuken heen. Ze schrok een beetje omdat de hamer vast bleef zitten in zijn schedel. Een flinke ruk zorgde ervoor dat hij los kwam. Nog een keer sloeg ze met al haar kracht op zijn kop. “Sterf klerelijër, Sterf” riep ze. De tranen liepen over haar wangen. Ze hield zich niet meer in, ze begon nog vaker met de grote hamer op die klote kop van hem te rammen.  “ STERF, STERF” bleef ze maar schreeuwen. Nog meer tranen. Zijn lichaam viel door al dat geweld dood op de grond. Het kon haar niets meer schelen. Ze bleef op dat pokken lichaam slaan. Nog meer  bloed, stukjes schedel vlogen in het rond. Woede, pijn, verdriet en nog veel meer emotie gierden door haar lichaam. Ze had de grote hamer alweer in de aanslag voor een volgende  beuk op het lichaam. Toen ze merkte dat ze helemaal verkrampt de hamer deed had. Ze kon het niet meer los laten zo gespannen had ze hem vast. Ze liet zich op de grond naast hem vallen. Er kwamen er nog meer tranen, opluchting, blijdschap, vreugde. De tranen leken niet te kunnen stoppen. Ze liet ze gaan. Ze probeerde haar handen wat te ontspannen, wiebelde wat met haar vingers. Langzaamaan voelde ze haar hele lichaam ontspannen. Wat een heerlijk gevoel is dat. Dit had ze zoooooo veel eerder moeten doen. Dat kon ze niet. Ze heeft hier langzaam naar toe geleefd, tot aan vandaag. Hij heeft er zelf voor gezorgd dat ze dit nu had gedaan.  Ze stond op keek met een grote glimlach naar de zooi die ze ervan had gemaakt. Belde 112 en vertelde dat ze haar man had vermoord.  Voor dat ze het huis geboeid verliet zei ze tegen die grote lamlul die daar nu zo als een triest hoopje op de keukenvloer lag. “Zo grote klootzak, Ik ga mijn straf met plezier uit zitten. Dit is het grootste en beste geschenk wat je mij ooit gegeven heb. Ik hoop dat ze nog wat van je kunnen maken als je in die kist leg. Zie je moeder ook eens de rotte binnenkant van jou rot kop. Klootzak het ga je goed. See you in hell”

zondag 21 juli 2013

te laat voor school


 
 
“ik ben te laat, ik moet naar school.” zei ze. De paniek was in haar ogen te lezen. Ze wilde uit bed stappen, ze werd alleen tegen gehouden door een hoge rand aan haar bed. Dat weer hield haar niet. Ze pakte de rand beet  om te proberen of de hoge rand weg zou gaan. “Hallo ik moet naar school, kan iemand mij even helpen. Halloooooo”. Ze begreep er niets van. Waarom zat die rare hoge rand toch op haar bed. Er kwam een jonge vrouw aan, die haar vertelde dat ze haar kwam helpen. Ze moest alleen nog wat spullen bij elkaar pakken. Dat maakte haar niet zo veel uit als ze maar op tijd op school kwam. De jonge vrouw haalde de hoge rand weg. Ze deed gelijk haar benen uit bed. Ze kwam zitten. De jonge vrouw hielp haar met staan. “OOO die knieën ook altijd, wat doen die zeer he”. De jonge vrouw nam haar mee naar een wastafel met een raam voor haar. Ze begon zich zelf te wassen. Ze werd een beetje nerveus van een nieuwe vrouw die er bij was gekomen die zat zich blijkbaar aan de andere kant van de wastafel  te wassen. Die vrouw zat de gehele tijd naar haar te kijken. “kijk toch voor je joh, raar mens” zei ze tegen de vrouw. “ik moet opschieten ik moet naar school hoor.” De jonge vrouw kwam haar helpen: “mevrouw Muis wil u vandaag deze jurk aan?” . Dat vroeg ze zeker aan die vrouw bij de andere wastafel. Zij draag zulke jurken niet, die zijn voor oude vrouwen.  Die vrouw bleef naar haar kijken, nu werd ze toch wel boos op haar. “kijk niet zo, raar mens. Moet ik boos worden ofzo.” De jonge vrouw begon een beetje te lachen. Mevrouw Muis dat bent u zelf hoor.  Ze begreep er niets van. De jonge dame lag een handdoek over een  de andere dame heen. Ze moest er wel om lachen. Als ze dat maar niet bij mij doe straks dacht ze. De jonge vrouw ging verder met haar te helpen. “fijn dat je mij even help, ik wil niet te laat komen voor school.” “Gaat u maar even staan dan help ik u de onderkant met wassen en aankleden.” Ze ging staan. “O die knieën he.” Na het aankleden hielp de jonge vrouw haar naar school toe. Ze werd bij een tafel gezet met eten, dat was wel fijn, ze had ondertussen best wel honger gekregen van al die inspanning. Ze dacht, gelukkig op tijd school gaat zo beginnen.

Rapportage verpleging: Mevr was weer gedesorienteerd in tijd en plaats. Mevr herkende zich zelf niet meer in de spiegel. Pijn klachten aan de knie blijven aanhouden.

woensdag 10 juli 2013

prakje warm eten





                                                                  Prakje warm eten.


Er werd bij d’r aangebeld. Ze deed de deur open en daar stonden  haar vader met de hond Astra. Wat een leuke verrassing. Zo leuk als haar vader zo spontaan langs komt.  Ze gingen naar haar vaste plek  bij het raam in de keuken zitten , ze zette voor haar vader een grote mok oplos koffie. Dat vindt hij altijd zo lekker . Ze praten over hoe het nou met oma gaat  of ze nog steeds aan het mopperen is en dat Astra heeft  gespeeld met  andere rottweilers.

Doordat ze zo aan het praten was met haar vader had ze niet gehoord dat haar man en dochter ook thuis waren gekomen. Ze ging zo op in het gesprek dat de omgeving met het gesprek mee veranderde. De vloerbedekking had de bruine kleur, het behang had de oranje gele kleuren uit de jaren 70. Die grote bloemenvaas met die mooie varen stond weer in de gang. Zoals gewoonlijk liep Astra er tegen aan en vielen er blaadjes op de grond.       

 “ Astra”  riep ze “niet tegen de plant aan lopen.”. Ze werd er zelfs boos over. Astra moest het nu toch wel weten dat hij niet tegen die plant aan moest lopen. Ze had hem al zo vaak gewaarschuwd.

 
Haar man en dochter stonden daar ook in de keuken waar ze aan het praten was met haar vader. Zij begrepen alleen niet waar ze het over had. Zij konden het gesprek niet volgen. Ze snapte er niets van. Waarom begroeten ze haar vader niet. Die man heeft zoveel voor hun gedaan. Kon er nou niet eens eens een hallo vanaf? Ze raakte in de was. Hoe konden zij het gesprek nou niet volgen en waarom zeiden ze niets tegen haar vader . Ze zitten daar toch, ze kunnen hem toch horen . Ze is niet gek. Haar vader is een grote man die zie je niet gauw over het hoofd en Astra was midden in de keuken gaan liggen naast zijn waterbak. Ze zouden er over gevallen zijn als zij niet bij de ingang waren blijven staan . Ongelofelijk vond ze het.

 
Nu 4 jaar  later begrijpt ze nog steeds niet waarom haar man en dochter niet praten met haar vader of waarom ze Astra niet even uit willen laten. Ze kan toch niet alles alleen doen. Haar dochter heeft altijd een hele goede band gehad met opa. Wat is er gebeurd? Ze had er geen verklaring voor. Ze staart uit het raam, haar koffie is koud geworden. Haar man en dochter komen elke dag  rond de zelfde tijd thuis voor eten. Gezellig zo met de familie samen eten net zoals vroeger bij haar ouders thuis. Ze komt uit een groot gezin met 4 meiden. Er waren altijd mee vriendjes of vriendinnetjes  mee aten. Dat ze het nu gewoon vind dat er nu ook kleine kinderen bij waren. Ze kan deze kinderen niet. Ze lijken  wel erg veel op haar dochter toen die klein was.  Alleen heeft ze geen idee wie die kinderen zijn. Ze heeft ze nog nooit gezien.

Ze snap niet waarom haar dochter niet op haar eigen gaat wonen, ze hou van die meid. Maar ze vind het niet meer dan normaal dat haar dochter nu een leuk huisje zou hebben met een man en kinderen . Ze zou zo graag oma willen worden. 

Ze kan niet meer zelfstandig lopen heeft hierbij hulp nodig van de verpleging. Ze zit hele dagen voor het raam in de keuken naar buiten te kijken. Te wachten op haar vader.  Ze reageert niet meer op prikkels van buiten af. Alleen nog op haar man en dochter tijdens het eten van een prakje aardappels met bloemkool met een braadworst dan is er ineens weer die glimlach. Een glimlach die zeg ik hou van jou, ik ben blij dat jullie er zijn. Dan is er even weer contact met haar man en dochter en straalt er liefde in haar ogen. Dan is er die brede glimlach die zeg ik weet wie jullie zijn. Ik kan alleen jullie niet meer benoemen. Maar ik weet het wel. Een glimlach van een kind  die de lekkerste lollie van de hele wereld krijg. Ze geniet zo onbeschrijfelijk veel van die maaltijden. Haar man en dochter genieten ook zo onbeschrijfelijk veel van die maaltijd dan zijn ze weer even bij haar. Ze krijgen een glimlach van haar die elke keer weer het hart doet breken.

 
Op naar morgen middag, op naar het volgende prakje.