donderdag 26 september 2013

mensen kijken


 

 

Heel veel mensen vinden het een leuke bezigheid. Eerlijk gezegd heb ik niemand in mijn omgeving die het niet leuk vind. Er is niets zo leuk als op een terras te zitten en al de voorbij komende mensen te beoordelen. Alle kreten komen voorbij: "Moet je die zien!!!!" of "Links, links links"  of “Jeeeeeee die daar!!!!" of "Kijk die dan, FOUT zeg." of "Oooooo dat haar."  Alle dikke, dunne, lange, korte, nette, aso, en andere voorbijgangers worden van commentaar voorzien. De mode van dat moment krijgt een flinke duw de grond in. 

Bij negen van de tien mensen staat de huidige mode niet. Mode wordt gemaakt op van die paspop dames/heren, die het perfecte lichaam hebben, volgens de mode giganten. 

Ik ken persoonlijk niemand die dat lichaam heeft. Er is altijd wel wat aan iemands lichaam. Een te kort bovenlichaam voor de leuke korte t-shirts, te lange benen voor die modieuze fel gekleurde driekwart broek.  Door die o zo vreemde lichamen maakt het de terras toekijker een stuk aangenamer. Door dat te dikke lichaam staat die leuke blouse ineens als een vrolijk gekleurde  dwangbuis. Die  o zo leuke broek is  ineens een gekleurde vuilniszak geworden. Het model valt geheel niet zo als die beste meneer heeft ontworpen. Randen blijven rechtop staan terwijl ze op die paspop echt netje naar beneden vielen. Als je daarbij dan ook nog eens de kapsel van de mensen neemt , maakt het helemaal een feest om naar te kijken.  En daar de nodige opmerkingen om te maken. Zeker als je samen met iemand de modeshow aan het bekijken bent die de zelfde modesmaak heeft. Ze begrijpt gelijk naar wie je kijkt, als je naar links of naar rechts kijkt. Een woord of blik is al genoeg om jezelf weer beter te voelen dan de rest van de voorbijgaande mensen. En als je uitgekeken bent, sta je op en meng je jezelf tussen de rest van de mensen in.  Je kijkt richting een terras en ziet twee vrouwen de grootste lol hebben, één keer raden wat die aan het doen zijn. Ja jou beoordelen. 

Want ook jij loopt in die foute broek en verkeerde schoenen. En jouw kapsel kan ook al jaren niet meer.  Heerlijk hè, mensen kijken. 

maandag 23 september 2013

Rot ding

" Nog één keertje ,alsjeblieft?"  vroeg de man aan de zijn vrouw.  
Zijn vrouw schudde overdreven  met haar hoofd van links naar rechts.
"Weet je het echt zeker ?" vroeg hij.
Nu ging haar hoofd goed zichtbaar van boven naar beneden. Ze had haar armen over elkaar gedaan.  Ze was niet van gedachten te brengen.
"Oké dan , als je het echt zo zeker weet, dan ga ik maar " Met zijn hoofd gebogen, zichzelf moeizaam vastpakkend aan de leuning, stond hij op.  Hij keek haar nog één keertje aan.  Slaakte een zichtbare diepe zucht, in de hoop dat ze van gedachten zou veranderen.  Maar hij wist ook wel dat, als zij iets in haar hoofd had , had ze het niet in haar reet zitten.
Zij bleef ondertussen strak voor zich uitkijken. Ze wist als ze hem nou zou aankijken ze zou zwichten voor zijn smeekbede. Nee, ze moest nu sterk zijn. Niet toegeven, dat had  ze al zo vaak gedaan. Nu was het moment dat hij moest gaan. 
Hij pakte het boodschappenlijstje en de tassen. In de gang stond zijn rollator. 
Hij kon niet geloven dat zij hem nu echt de straat op liet gaan met zijn rollator. "Vreselijk," mompelde hij. Vanaf nu zou hij door het leven gaan als die oude man met een rollator. In huis ging het nog wel, hij kon zich overal aan vast houden. Buiten kon hij dat niet, hij had dat "rot ding" nodig. 

zondag 15 september 2013

seniorenstoel


 
 

 Vandaag heeft ze na  bijna 60 jaar afscheid genomen van haar man. Haar maatje. Hij deed alles voor haar. Zoveel dat de familie nooit in de gaten had dat er dingen waren die zij niet meer kon.  Haar familie dacht dat ze door haar verdriet versteend was. Ze dachten dat het wel een goede stimulans was om alles zo achter te laten zodat ze in beweging moest komen. Haar jongste dochter had er heel veel moeite mee. Maar haar oudste dochter had haar gezegd “ laat staan,  dan moet ma het zelf opruimen, dan heeft ze afleiding.”  Maar ma kon deze dingen allemaal al een tijdje niet meer. Alleen had niemand het in de gaten. Hun pa deed alles. Hij hielp altijd eerst haar met  wassen en aankleden. Begeleide  haar naar de  stoel.   Zette hij alvast de koffie aan. Ging naar beneden om de ochtend krant te halen. Vervolgens  las hij het nieuws voor, terwijl ze zo samen genoten van hun koffie met een koekje erbij. Terwijl hij dan de dagelijkse boodschappen ging halen gaf hij haar de afstandsbediening van de televisie.  Ze zappen maar een beetje.  Ze keek niet doelbewust ergens meer naar.  Thuis gekomen werd er nog gezamenlijk een kopje koffie gedronken. Twee maal in de week kwam de dame van de thuiszorg hun huis schoonmaken. Ze deed haar werk best wel goed. Maar zei nooit zo veel.  Als die was geweest deed pa alles weer recht zetten wat de dame niet goed had terug gezet.  In de middag gingen ze samen een dutje doen. Pa hielp haar met omkleden en naar bed.  Zelf ging hij in de seniorenstoel liggen , deze kon je helemaal uitklappen tot in de ligstand. Hij zette dan een sportzender op.  Luisterde nog even wat er gezegd werd en viel dan in slaap. Tot afgelopen maandag. Hij werd niet meer wakker. Hun dochter kwam die middag langs om hun bank zaken op orde te maken. Trof haar vader aan, moeders sliep nog lekker door.

 

Daar zit ze dan heel verloren in de lederen senioren stoel. Er rollen tranen over haar wangen. Ze kijkt de kamer door.  De kopjes van al de visite staan nog allemaal op de tafel. De lucht van opgebrande sigaretten hangt in de huiskamer. De asbak is tot aan de rand vol met peuken. De schoteltjes van  het gebak met de vorkjes staan sierlijk opgestapeld in het midden van de tafel. Ze hadden wel de stoelen terug gezet rond de eettafel.  De deur naar de keuken is dicht. Ze proberen zich in te denken  hoe het daar achter die deur er uit zou zien. `Ach  wat kan mij het ook eigenlijk schelen ´ zei ze zacht. `Over een paar dagen komt er wel weer iemand. Die zal mij hier in deze stoel aantreffen, ik hoop  dat ik dan al bij pa ben. Dan kunnen ze zelf de kopjes opruimen. `

vrijdag 6 september 2013

Emoties

Vreugde en verdriet.
Twee tegen polen.
Een mens, alle emoties.
Een dag, alles komt voor bij.

metro ritje





 “HIER BLIJVEN” de stem komt eerder de metro binnen dan de persoon. Een stem waarvan je gelijk weet dat voorspeld niet veel  goeds als die hier binnen komt.  De stem die wederom commandeert” HIER BLIJVEN.” zelfs boven je zijn ipod uit hoort . Andere mensen reageren er ook op  ze schrikken op van achter hun krantje. Of ze waren in gedachten ergens behalve in de metro. Nu werd de aandacht van iedereen naar die ene ingang getrokken. Eerst kwamen er twee kinderen de metro binnen rennen. Daarna kwam de zus van mevr flodder binnen gewaggeld. Licht grijze jogging broek, rubbere gebloemde kaplaarzen,de haren van de dame waren  al een tijdje niet meer gewassen.  Er miste alleen nog een dikke sigaar. In de metro mag niet gerookt worden. Anders zou ze die opgestoken hebben. De kinderen die bij mevr flodder leken te horen, zagen er al niet veel beter uit.  De kaplaarzen waren blijkbaar gekocht met familie korting. De familie stond voor aan in de rij bij de vlaggetjesdagen van C&A. Een bezoek aan de kapper stond niet meer op de kalender.  De tandarts zat ook niet in het familiepakket. Daardoor miste moeders twee voortanden. Het gebit van de kids zag er uit als of ze nog aan het wisselen waren. De wasmachine bleek ook al zijn langste tijd het hebben gehad. De vette vlekken die deden denken aan het barbecue feestje  van vorige weekend . En zouden er  ook niet meer uitgegaan. Het was rond half vijf in de middag, het  drukste moment in de metro. Moeders had daar absoluut geen last van en de kids ook niet.  Haar boodschappentassen kwamen tegen diverse mensen  aan voordat ze haar staanplaats had ingenomen. De kids waren echter niet van plan om op een plaats te blijven staan. Zij vermaakten zich kostelijk aan de stangen in de metro.  Een paaldanser zou er jaloers op zijn geweest wat die twee met hun rubberen laarzen en vette jogging broek allemaal konden . Dat er zo af en toe een voet of een arm tegen een medereiziger aankwam dat maakte hun niet zo uit. Daar hadden zij geen last van.  De medereizigers trokken alleen maar een geïrriteerd gezicht. De gehele familie straalde iets uit van “tegen ons hoef je niets te zeggen, we trekken ons er toch niets van aan”. De kids besloten dat ze wel een snoepje lusten. Aangezien mams een zitplaats had bemachtigd iets verder op in de metro. Deelde de kids het mee door het te gillen door de metro. “Mammaaaaaaaaaaaaaa ik wil en snoepje” riep het tweetal in koor. Het leek wel alsof ze het ingestudeerd hadden. Mams antwoord op haar manier terug. “mot je ff hier heen komme”. Dat liet het tweetal zich geen tweede keer zeggen. De mensen die tussen het tweetal en mams in zaten leken een tenniswedstrijd te kijken. Van kids naar mams en nu weer terug naar kids. Daar je al kon raden wat er ging gebeuren de kids kwamen als twee bulldozers door de mensenmassa naar mams toe. Niet oplettend wat of wie ze onderweg tegen zouden komen. Bulldozerde ze door de mensen heen. Bij mams aangekomen kreeg de gehele metrotoestel te horen dat het de verkeerde snoepjes waren. De kids waren zwaar teleur gesteld. Ook daar mocht het gehele toestel van mee genieten. De grote teleurstelling  werd opgelost door terug de bulldozeren naar de o zo leuke paal in de deur. De mensen die in en uit probeerde te stappen kregen een extra voet of elleboog. De nieuwe mensen maakte nog opmerkingen tegen de kids zoiets als , he pas op, kan je niet uitkijken of zo. Maar bij de volgende halte hielden ook deze mensen wijselijk hun mond. Mams had ondertussen een telefoon gekregen, de ringtoon van Frans Bouwer , heb je even voor mij, galmde door het metro toestel. Mams nam op “Ja met mij”. “NEEEEEEE rot op dat wil ik niet.” Alle reizigers waren ineens deelgenoten geworden van  het gesprek van mams en wat haar man bleek te zijn nadat ze hem vriendelijk op haar manier had verteld dat hij die grote lamlul genoemd. En aan de kids van een afstand had medegedeeld dat die ouwe belde en zei dat hij wachtte op het station.

Jammer genoeg had mams niet verteld welk station. Je zag toch al wat reizigers denken “laat het alsjeblieft de volgende halte zijn”.  Na drie haltes deelde mams mee “Jongens volgende eruit.” Mams stond pakte haar boodschappen tassen.  Tijdens het opstaan was er een harde ontluchting van haar darmen te horen. De medereizigers die achter mams zaten waren in één keer vergast. De lucht was blijkbaar zo ernstig dat deze mensen ruimte gingen maken voor de nieuwe oudere mensen die bij de aankomende halte misschien wilde gaan zitten. Ze wapperden ook met het  metrokrantje.  Mams had nergens last van die bullderen richting de kids stevig haar tassen vasthoudend. De deuren gingen open mams en de kids  stapten uit. De kids rende gelijk naar het ijzeren bankje en de prullebak op het perron. Mams riep op haar manier “HIER KOMEN”. De deuren gingen dicht, de opluchting van een gehele volmetro toestel was groot.

 

maandag 2 september 2013

Onbewoonbaar verklaard




 

Onbewoonbaar verklaard.
 
Ze was zo verward, haar omgeving herkende ze niet meer.
Ze was een vreemde voor zich zelf, voor andere.
Ze reageerde altijd anders dan ze zou hebben gedaan.
Begrijpen deed ze allang niet meer.
Ze liet alles maar begaan.
Ze zei zelf: “ik ben onbewoonbaar verklaard.”
 
Mijn woning is niet meer de bekende veilig thuishaven.
 

waar ben ik



Ik ben mezelf  kwijt.

Zoeken help niet.

Geen idee waar ik zal moeten beginnen.

Ik verspil mijn tijd met rondjes lopen door mijn hoofd op zoek naar mij zelf.

Niemand die mij  tegenhoud met zoeken.

Die zegt “stop, neem even wat rust.”

Of die mij herinner waar ik ben gebleven.

Ik zal toch door gaan.

Ik wil weer zijn wie ik was.

Waar ben ik toch?