Rot ding

" Nog één keertje ,alsjeblieft?"  vroeg de man aan de zijn vrouw.  
Zijn vrouw schudde overdreven  met haar hoofd van links naar rechts.
"Weet je het echt zeker ?" vroeg hij.
Nu ging haar hoofd goed zichtbaar van boven naar beneden. Ze had haar armen over elkaar gedaan.  Ze was niet van gedachten te brengen.
"Oké dan , als je het echt zo zeker weet, dan ga ik maar " Met zijn hoofd gebogen, zichzelf moeizaam vastpakkend aan de leuning, stond hij op.  Hij keek haar nog één keertje aan.  Slaakte een zichtbare diepe zucht, in de hoop dat ze van gedachten zou veranderen.  Maar hij wist ook wel dat, als zij iets in haar hoofd had , had ze het niet in haar reet zitten.
Zij bleef ondertussen strak voor zich uitkijken. Ze wist als ze hem nou zou aankijken ze zou zwichten voor zijn smeekbede. Nee, ze moest nu sterk zijn. Niet toegeven, dat had  ze al zo vaak gedaan. Nu was het moment dat hij moest gaan. 
Hij pakte het boodschappenlijstje en de tassen. In de gang stond zijn rollator. 
Hij kon niet geloven dat zij hem nu echt de straat op liet gaan met zijn rollator. "Vreselijk," mompelde hij. Vanaf nu zou hij door het leven gaan als die oude man met een rollator. In huis ging het nog wel, hij kon zich overal aan vast houden. Buiten kon hij dat niet, hij had dat "rot ding" nodig.