Ze moest er van hoesten zoveel stof lag op haar.Jaren stond ze in een hoek bij mijn vader in de schuur. Ooit hing ze als pronkstuk aan de muur bij mijn opa en oma. Genoten zij er elke keer van als ze er naar haar keken. Nu leek het alsof ze niets meer waard was. Alsof ze geen betekenis meer heeft voor iemand. Ze voelde zich verwaarloosd. Ze ging in opstand. Ze lichte nog één keer al haar kleuren in pracht en praal op, ze zag dit als haar laatste kans. Ze liet mijn vader zien wat ze nog waard was. Sinds vorige week hangt ze weer in een huiskamer te glunderen. Ze mag er weer zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten