zaterdag 4 januari 2014

dit snap ik niet of lig dat aan mij?


Ik zit, heerlijk met een grote mok thee, aan onze eettafel de krant door te bladderen.
Ik ben nooit een echte krantlezer geweest. Ik zal nooit de hele krant van voor tot achter helemaal uitlezen,  eerst lees ik de grote kopen daarna komen de kleinere kopjes aan de beurt.
Toch viel mijn blik vandaag op een kopje: lichaamsdelen niet van misdrijf.

            De lichaamsdelen die op twee plaatsen langs de a1 waren aangetroffen bleken niet vanuit een 
            misdrijf te komen. Dat heeft politieonderzoek uitgewezen. "Nou das fijn toch."Moppelde ik.
            Alleen daarna begonnen mijn hersen op hol te slaan. Als het geen misdrijf is hoe komt het dan
            in hemelsnaam dat de lichaamsdelen los zijn van de rest van het overgebleven lichaam? Heeft
            iemand vlak voor zijn dood gezegd hak mij maar in stukken en verdeel dat over twee stukken
            langs de a1. Zou diegene dat op papier hebben gezet? Tja anders is het natuurlijk wel 
            weer een misdrijf.  Welke zieke geest ontleed de ledenmaten vrijwillig van een overledenen.
          
De politie kon wel vertellen dat al de ledematen van een Duitse vrouw afkomen. Als dit niet van een misdrijf is hoe noemen we dit dan. Het illegaal dumpen van de lichaamsdelen van een overledenen?
Mag dit dan wel?

zondag 15 december 2013

goed gesprek


“Mag ik u waarschuwen?”  vragend keek de kleine oude man mijn richting op.
Ik keek hem aan “maar natuurlijk mag u dat.” antwoorde ik terug.
Hij kwam wat dichter bij mijn tafel staan.
 Ik zat daar samen met een stagiaire te wachten op de rest van het personeel.
 ” Mijn vriend komt straks. Hij is drie meter lang.” daar keek ik wel van op.
 Wow drie meter zo een lang iemand had ik nog nooit gezien.
“Uw vriend stoot zeker vaak zijn hoofd?”
“Ja  zeker: Maar dat is hij al wel gewent hoor.
” Waar komt uw vriend vandaan, ik heb nog nooit iemand gezien die zo lang is.” 
 “Uit de hemel.” antwoorde hij serieus.
De stagiaire die bij mij zat wist niet waar ze het moest zoeken. Terwijl ik dit serieus gesprek voerde kroop ze steeds dieper in de kuipstoel en probeerde ze haar gezicht  achter haar mobiel te verschuilen zodat we haar niet zagen lachen. Ik zag het wel en oude man gelukkig niet. Hij vertelde mij dat sinterklaas zo kwam.
“Heeft u nog een cadeau aan sinterklaas gevraagd?” vroeg ik hem.
Met een grote trotse glimlach knikte hij ja. “Ik krijg een horloge” zei hij.
 “Hoe weet u dat?”
“De engel heeft mij verteld dat wat ik vraag ook krijg.” antwoorde hij met een brede glimlach.
Terwijl het gesprek verder ging tussen ons. Gleed de stagiaire zowat van de stoel af van het lachen. Jammer vond ik dat.

Deze man is helemaal in de wolken van zijn aankomende bezoek. Waarschuw omstander voor de lengte van zijn vriend. Hij kijkt uit naar zijn cadeau.

Achteraf heb ik een goed gesprek gehad met de stagiaire. Zij begreep totaal niet hoe ik zo een gesprek kon voeren met deze man. Ik heb haar verteld hoe zij moest handelen op een  afdeling voor demente mensen.  Ik hoop dat ze het nu beter begrijp en meer respect op kan brengen voor deze mensen , maar ook voor de familie leden.
 

zaterdag 26 oktober 2013

Ons paniek beestje,

We dachten: laten we de meubels in de huiskamer eens gaan verzetten.Ik vind dat altijd heerlijk om te doen. Ten eerste kan je dan overal lekker en goed schoonmaken. Ten tweede, genieten van het eindresultaat vind ik heerlijk. Je vertrouwde meubels op een andere plek, alsof je een hele nieuwe huiskamer hebt.Sinds we in ons huidige huis wonen, ben ik wat beperkt in het maken van een steeds nieuwe opstelling van onze meubels. Heel jammer maar je kan niet alles hebben. Onze huiselijke ‘verbouwing’ heeft één nadeel: onze huisdieren zijn daarna een paar dagen van slag. De vogel is het  er wel mee eens: we zitten  nu dichter bij haar kooi, zodat ze de hele dag nog meer aandacht kan vragen. Onze Miep is alles aan het keuren alsof er in haar domein nieuwe meubels staan. Ze ruikt overal aan, springt overal op en inspecteert of ze er nog goed op of  in kan liggen. Daar is ze dus nog wel even mee bezig.Onze hond heeft het echter het zwaarst. Haar baasje en vrouwtje zitten nu toch anders. Ze wil nog steeds tegen vrouwtje aangekleefd zitten en dan naar baasje zwaaien met haar pootje. Eerder zat daar een kleine meter tussen. Dat was voor haar overbrugbaar. Nu staan er een tafel en een bank tussen. Dat geeft dus een probleem. Ze weet niet hoe ze dit moet aanpakken. Als baasje op de bank gaat zitten, is er nog niets aan de hand. Maar als vrouwtje erbij komt en in haar stoel gaat zitten, raakt ze in paniek.Je ziet haar denken: dit klopt niet. Haar blik naar Miep is dan ook des duivels. Die is op haar gemak alle plekjes aan het uitproberen. Wat zou ze denken? ’Jij heb het maar lekker makkelijk, rot kat’?

maandag 21 oktober 2013

Mijn weg

Boos op mijn lichaam. Boos op mij zelf. Boos op alles dit jaar.
Hard er aan werken. Hard mezelf vergeven. Hard op weg dit jaar af te sluiten.
Opnieuw gezond worden. Opnieuw mijn zelf ontdekken. Opnieuw een nieuw jaar te gemoed gaan.


maandag 14 oktober 2013

hij is er klaar mee.


 
Terwijl ik zijn kamer inloop om mijn werk te doen, rijdt hij achter mij aan. 'Mooie spullen hè?' vraagt hij.
Ik kijk rond en bevestig zijn vraag: 'Inderdaad u heeft hier mooie, bijzondere spullen staan.' Ik kijk nog een keer en constateer dat deze meneer iets met het buitenland heeft. De man begon te vertellen dat hij tussen ’45 en ‘50 in Indonesië heeft gediend. Hij was daar medic. Die mochten pas als laatste weg daar. Ik kreeg ongevraagd het levensverhaal van deze meneer te horen. Het was een boeiend maar triest verhaal. Nadat zijn vrouw was overleden is hij teruggekomen naar Nederland. Hij heeft hier geprobeerd zijn draai weer te vinden, dat is nooit echt meer gelukt. Hij was nu alleen, hij had hier nog wel een nichtje, die behartigt, sinds hij niet meer naar huis kan en terminaal is verklaard, zijn belangen Al die andere jaren heeft hij haar nooit gezien. Tijdens zijn verhaal zie ik zijn ogen glinsteren, zijn mondhoeken komen omhoog, en het is mij een groot plezier om naar deze meneer te luisteren. Ik kijk wisselend naar hem , zijn spullen en zijn rolstoel. Als hij opmerkt dat ik wat geschrokken naar zijn rolstoel kijk, maakt hij de opmerking: ‘Die meiden hebben het te druk om hem schoon te maken.' Daarna gaat hij verder met het verhaal over zijn aangetrouwde kinderen die daar wonen. Ik pak ondertussen een doek uit mijn tas maak die nat en ga gehurkt beginnen met het schoonmaken van zijn rolstoel. Hij kijkt mij even aan. Ik glimlach alleen, er rolt een traan over zijn wang. Ik vraag snel hoe hij aan dat mooie schilderij komt. De glinstering in zijn ogen komt terug en ik krijg een prachtig verhaal te horen over waar en waarom dat schilderij is gemaakt.  Als ik klaar ben spoel ik de etensresten en andere kleverig vuil eraf.  Pak een krukje en neem nog even de tijd om bij hem te zitten. Hij gaf aan dat hij daar is gekomen nadat de artsen hem nog maar drie dagen gaven. Nu, drie jaar later is hij er nog steeds. Hij is er klaar mee. Alles is geregeld, zijn nichtje hoeft alleen nog maar de laatste rekeningen te betalen dan is ze daar ook van af. Hij heeft al aan diverse mensen gevraagd of hij er mee mag stoppen. Maar dat mag hij daar niet. Waar hij nu verblijft gaan ze op dat soort verzoeken niet in. Ik kijk de meneer alleen maar aan, probeer een soort van glimlach tevoorschijn te halen. Zijn verzoek doet mij als gezond mens zeer. Hij is ziek, hij is al drie jaar over tijd,  hij is er klaar mee. 

maandag 7 oktober 2013

Pech voor mij en hem.


Ik scheld hem helemaal de tyfus.  Verwens hem van alles. Terwijl ik dat doe maak ik mezelf groot. Span mijn spieren aan. Zo lijk ik niet op een dik propje maar op een toch best wel gespierde grote dame. Die zeer zelfverzekerd is, en die totaal niet bang is voor deze eikel.  Ik heb mijn lange laarzen met hakken aan, dus lijk ik nog groter. Mijn ogen spuwen vuur. In mijn rechter hand heb ik mijn sleutels vast, mocht het zo zijn kan ik daar mee uithalen. Maar dat deed ik niet.
Als ik van de schrik ben bekomen en in mijn achteruitkijkspiegel kijk, zie ik de vrachtwagen die zonet nog naast mij reed, aangaf naar rechts te komen en geen tijd nam om in zijn spiegel te kijken of ik daar nog reed. Hij voegde gelijk in, met als resultaat dat ik moest uitwijken naar de vluchtstrook. Die gelukkig daar waar ik reed erg breed is.
Bij het stoplicht aangekomen dat  natuurlijk net op rood springt, zie ik de man die op mijn auto komt afstormen. Zijn gezicht staat op oorlog. Hij zal vast en zeker die dag ervoor hebben moeten over werken en geen seks hebben gehad. Die ochtend had zijn vrouw ook al geen brood voor hem klaargemaakt. Ook lag zijn portemonnee nog op tafel dus kon hij onderweg niets kopen. Hij moest het doen met alleen maar een rolletje Mentos dal al maanden in zijn cabine lag.  In zijn portemonnee zat zijn rijbewijs die hij aan de politie moest tonen toen hij aan de kant werd gezet die ochtend , omdat zijn achterlichten het niet deden. De bekeuring wordt eerst naar zijn baas gestuurd, had de agente hem verteld.
Ik druk nog net met mijn volle verstand snel het knopje van mijn portier in zodat al de deuren van mijn auto op slot gaan. Dan beukt die vent op mijn raam. Scheldt mij uit voor achterlijke kuthoer en loopt weer terug naar zijn auto. Ik kijk met angstige grote ogen naar de man. Ik kan niks uitbrengen , mijn gedachten schreeuwen  ‘HELP’. 

donderdag 26 september 2013

mensen kijken


 

 

Heel veel mensen vinden het een leuke bezigheid. Eerlijk gezegd heb ik niemand in mijn omgeving die het niet leuk vind. Er is niets zo leuk als op een terras te zitten en al de voorbij komende mensen te beoordelen. Alle kreten komen voorbij: "Moet je die zien!!!!" of "Links, links links"  of “Jeeeeeee die daar!!!!" of "Kijk die dan, FOUT zeg." of "Oooooo dat haar."  Alle dikke, dunne, lange, korte, nette, aso, en andere voorbijgangers worden van commentaar voorzien. De mode van dat moment krijgt een flinke duw de grond in. 

Bij negen van de tien mensen staat de huidige mode niet. Mode wordt gemaakt op van die paspop dames/heren, die het perfecte lichaam hebben, volgens de mode giganten. 

Ik ken persoonlijk niemand die dat lichaam heeft. Er is altijd wel wat aan iemands lichaam. Een te kort bovenlichaam voor de leuke korte t-shirts, te lange benen voor die modieuze fel gekleurde driekwart broek.  Door die o zo vreemde lichamen maakt het de terras toekijker een stuk aangenamer. Door dat te dikke lichaam staat die leuke blouse ineens als een vrolijk gekleurde  dwangbuis. Die  o zo leuke broek is  ineens een gekleurde vuilniszak geworden. Het model valt geheel niet zo als die beste meneer heeft ontworpen. Randen blijven rechtop staan terwijl ze op die paspop echt netje naar beneden vielen. Als je daarbij dan ook nog eens de kapsel van de mensen neemt , maakt het helemaal een feest om naar te kijken.  En daar de nodige opmerkingen om te maken. Zeker als je samen met iemand de modeshow aan het bekijken bent die de zelfde modesmaak heeft. Ze begrijpt gelijk naar wie je kijkt, als je naar links of naar rechts kijkt. Een woord of blik is al genoeg om jezelf weer beter te voelen dan de rest van de voorbijgaande mensen. En als je uitgekeken bent, sta je op en meng je jezelf tussen de rest van de mensen in.  Je kijkt richting een terras en ziet twee vrouwen de grootste lol hebben, één keer raden wat die aan het doen zijn. Ja jou beoordelen. 

Want ook jij loopt in die foute broek en verkeerde schoenen. En jouw kapsel kan ook al jaren niet meer.  Heerlijk hè, mensen kijken.