“Mag ik u waarschuwen?”
vragend keek de kleine oude man mijn richting op.
Ik keek hem aan “maar natuurlijk mag u dat.” antwoorde ik
terug.Hij kwam wat dichter bij mijn tafel staan.
Ik zat daar samen met een stagiaire te wachten op de rest van het personeel.
” Mijn vriend komt straks. Hij is drie meter lang.” daar keek ik wel van op.
Wow drie meter zo een lang iemand had ik nog nooit gezien.
“Uw vriend stoot zeker vaak zijn hoofd?”
“Ja zeker: Maar dat is hij al wel gewent hoor.
” Waar komt uw vriend vandaan, ik heb nog nooit iemand gezien die zo lang is.”
“Uit de hemel.” antwoorde hij serieus.
De stagiaire die bij mij zat wist niet waar ze het moest zoeken. Terwijl ik dit serieus gesprek voerde kroop ze steeds dieper in de kuipstoel en probeerde ze haar gezicht achter haar mobiel te verschuilen zodat we haar niet zagen lachen. Ik zag het wel en oude man gelukkig niet. Hij vertelde mij dat sinterklaas zo kwam.
“Heeft u nog een cadeau aan sinterklaas gevraagd?” vroeg ik hem.
Met een grote trotse glimlach knikte hij ja. “Ik krijg een horloge” zei hij.
“Hoe weet u dat?”
“De engel heeft mij verteld dat wat ik vraag ook krijg.” antwoorde hij met een brede glimlach.
Terwijl het gesprek verder ging tussen ons. Gleed de stagiaire zowat van de stoel af van het lachen. Jammer vond ik dat.
Deze man is helemaal in de wolken van zijn aankomende
bezoek. Waarschuw omstander voor de lengte van zijn vriend. Hij kijkt uit naar
zijn cadeau.
Achteraf heb ik een goed gesprek gehad met de stagiaire.
Zij begreep totaal niet hoe ik zo een gesprek kon voeren met deze man. Ik heb haar verteld hoe zij moest handelen op een afdeling voor demente mensen. Ik hoop dat ze het nu beter begrijp en meer
respect op kan brengen voor deze mensen , maar ook voor de familie leden.
