metro ritje

 “HIER BLIJVEN” de stem komt eerder de metro binnen dan de persoon. Een stem waarvan je gelijk weet dat voorspeld niet veel  goeds als die hier binnen komt.  De stem die wederom commandeert” HIER BLIJVEN.” zelfs boven je zijn ipod uit hoort . Andere mensen reageren er ook op  ze schrikken op van achter hun krantje. Of ze waren in gedachten ergens behalve in de metro. Nu werd de aandacht van iedereen naar die ene ingang getrokken. Eerst kwamen er twee kinderen de metro binnen rennen. Daarna kwam de zus van mevr flodder binnen gewaggeld. Licht grijze jogging broek, rubbere gebloemde kaplaarzen,de haren van de dame waren  al een tijdje niet meer gewassen.  Er miste alleen nog een dikke sigaar. In de metro mag niet gerookt worden. Anders zou ze die opgestoken hebben. De kinderen die bij mevr flodder leken te horen, zagen er al niet veel beter uit.  De kaplaarzen waren blijkbaar gekocht met familie korting. De familie stond voor aan in de rij bij de vlaggetjesdagen van C&A. Een bezoek aan de kapper stond niet meer op de kalender.  De tandarts zat ook niet in het familiepakket. Daardoor miste moeders twee voortanden. Het gebit van de kids zag er uit als of ze nog aan het wisselen waren. De wasmachine bleek ook al zijn langste tijd het hebben gehad. De vette vlekken die deden denken aan het barbecue feestje  van vorige weekend . En zouden er  ook niet meer uitgegaan. Het was rond half vijf in de middag, het  drukste moment in de metro. Moeders had daar absoluut geen last van en de kids ook niet.  Haar boodschappentassen kwamen tegen diverse mensen  aan voordat ze haar staanplaats had ingenomen. De kids waren echter niet van plan om op een plaats te blijven staan. Zij vermaakten zich kostelijk aan de stangen in de metro.  Een paaldanser zou er jaloers op zijn geweest wat die twee met hun rubberen laarzen en vette jogging broek allemaal konden . Dat er zo af en toe een voet of een arm tegen een medereiziger aankwam dat maakte hun niet zo uit. Daar hadden zij geen last van.  De medereizigers trokken alleen maar een geïrriteerd gezicht. De gehele familie straalde iets uit van “tegen ons hoef je niets te zeggen, we trekken ons er toch niets van aan”. De kids besloten dat ze wel een snoepje lusten. Aangezien mams een zitplaats had bemachtigd iets verder op in de metro. Deelde de kids het mee door het te gillen door de metro. “Mammaaaaaaaaaaaaaa ik wil en snoepje” riep het tweetal in koor. Het leek wel alsof ze het ingestudeerd hadden. Mams antwoord op haar manier terug. “mot je ff hier heen komme”. Dat liet het tweetal zich geen tweede keer zeggen. De mensen die tussen het tweetal en mams in zaten leken een tenniswedstrijd te kijken. Van kids naar mams en nu weer terug naar kids. Daar je al kon raden wat er ging gebeuren de kids kwamen als twee bulldozers door de mensenmassa naar mams toe. Niet oplettend wat of wie ze onderweg tegen zouden komen. Bulldozerde ze door de mensen heen. Bij mams aangekomen kreeg de gehele metrotoestel te horen dat het de verkeerde snoepjes waren. De kids waren zwaar teleur gesteld. Ook daar mocht het gehele toestel van mee genieten. De grote teleurstelling  werd opgelost door terug de bulldozeren naar de o zo leuke paal in de deur. De mensen die in en uit probeerde te stappen kregen een extra voet of elleboog. De nieuwe mensen maakte nog opmerkingen tegen de kids zoiets als , he pas op, kan je niet uitkijken of zo. Maar bij de volgende halte hielden ook deze mensen wijselijk hun mond. Mams had ondertussen een telefoon gekregen, de ringtoon van Frans Bouwer , heb je even voor mij, galmde door het metro toestel. Mams nam op “Ja met mij”. “NEEEEEEE rot op dat wil ik niet.” Alle reizigers waren ineens deelgenoten geworden van  het gesprek van mams en wat haar man bleek te zijn nadat ze hem vriendelijk op haar manier had verteld dat hij die grote lamlul genoemd. En aan de kids van een afstand had medegedeeld dat die ouwe belde en zei dat hij wachtte op het station.

Jammer genoeg had mams niet verteld welk station. Je zag toch al wat reizigers denken “laat het alsjeblieft de volgende halte zijn”.  Na drie haltes deelde mams mee “Jongens volgende eruit.” Mams stond pakte haar boodschappen tassen.  Tijdens het opstaan was er een harde ontluchting van haar darmen te horen. De medereizigers die achter mams zaten waren in één keer vergast. De lucht was blijkbaar zo ernstig dat deze mensen ruimte gingen maken voor de nieuwe oudere mensen die bij de aankomende halte misschien wilde gaan zitten. Ze wapperden ook met het  metrokrantje.  Mams had nergens last van die bullderen richting de kids stevig haar tassen vasthoudend. De deuren gingen open mams en de kids  stapten uit. De kids rende gelijk naar het ijzeren bankje en de prullebak op het perron. Mams riep op haar manier “HIER KOMEN”. De deuren gingen dicht, de opluchting van een gehele volmetro toestel was groot.